Adwent- „ niebiosa rosę spuśćcie nam z góry”

Adwent (łac. advenio - przychodzić) w Kościele katolickim jest to oczekiwanie wraz z duchowym przygotowaniem na przyjście Jezusa Chrystusa w czasie świąt Bożego Narodzenia. W bieżącym roku 2019 Adwent rozpocznie się 1 grudnia, a zakończy 24 grudnia i będzie trwał 23 dni.

Wraz z pierwszą niedzielą Adwentu  rozpoczynamy kolejny rok liturgiczny którego motywem przewodnim będą słowa "Wielka tajemnica wiary". Liturgia Kościoła dzieli okres poprzedzający święta  na dwie części. Pier wsza część trwa od od pierwszej niedzieli na której śpiewa się Roraty do 16 grudnia włącznie, a druga część trwa od 17 grudnia do 24 grudnia. Pierwsza część Adwentu ma na celu przygotowanie na ostateczne przyjście Chrystusa u końca czasów, natomiast druga część jest bezpośrednim przygotowaniem do uroczystości Bożego Narodzenia.

Adwent pojawił się dopiero po ustaleniu stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego, co miało miejsce w Rzymie w połowie IV wieku. Uroczystość Bożego Narodzenia została wyznaczona na 25 grudnia czyli na dzień przesilenia zimowego.
Z okresem Adwentu związanych jest wiele  różnych symboli i zwyczajów takich jak wieniec wykonany, z gałęzi drzewa iglastego wśród którego umieszcza się 4 świece które symbolizują każdy kolejny tydzień radosnego oczekiwania na przyjście Jezusa Chrystusa. W czasie radosnego oczekiwania na Boże Narodzenie śpiewane są roraty jest to nic innego jak msza święta odprawiana o wschodzie słońca i jest to msza wotywna, co oznacza, że nie odprawia się jej zgodnie z formularzem przypisanym danemu dniu, ale według formularza, który odpowiada szczególnej okazji bądź też pobożności wiernych. Naszą wspólną modlitwę niech wyrazi pieśń która pochodzi z XVII w., jej tekst najlepiej oddaje modlitewną tęsknotę człowieka pogrążonego w grzechu i oczekującego przyjścia długo wyczekiwanego Zbawiciela.

Spuśćcie nam na ziemskie niwy Zbawcę z niebios obłoki!
Świat przez grzechy nieszczęśliwy, wołał w nocy głębokiej.
Ody wśród przekleństwa od Boga, czart panował, śmierć i trwoga,
A ciężkie przewinienia zamkły bramy zbawienia.

Ale się Ojciec zlitował nad nędzną ludzi dolą,
Syn się chętnie ofiarował, by spełnił wieczną wolą.
Zaraz Gabryel zstępuje i Maryi to zwiastuje,
I że z Ducha świętego pocznie Syna Bożego.

Panna przeczysta w pokorze wyrokom się poddaje,
Iszczą się wyroki Boże, Słowo ciałem się staje,
Ach! Ciesz się Adama plemię Zbawiciel zejdzie na ziemię:
Drzyj piekło! On twe mocy, w wiecznej pogrąży nocy.

Oto się już głos rozchodzi: wstańcie bracia uśpieni!
Zbawienie nasze nadchodzi, noc się w jasny dzień mieni.
Precz odtąd dzieła niecnoty! Wylęgnione wśród ciemnoty:
Niech każdy z nas w przeszłości zbroję wdzieje światłości.

Zbawco świata! Szczerze chcemy pełnić te powinności!
Złącz się z nami, niech będziemy Twemi dziećmi w szczerości!
Wlej! O Jezu miłościwy! W duszę mą pokój prawdziwy,
Posiądź i serce  moje, wszak jestem, dziecię Twoje.